My, uczniowie klas architektonicznych uczący się historii sztuki, odwiedziliśmy Warszawę, aby wypracować sobie własne zdanie na temat Muzeum Sztuki Nowoczesnej, czyli słynnego i kontrowersyjnego „białego klocka”. Muzeum w sąsiedztwie Pałacu Kultury i Nauki wygląda naprawdę… oryginalnie. Zanim jednak trafiliśmy na ścieżkę architektoniczną, po której poprowadziła nas pani przewodnik z Muzeum, „warsyfikowaliśmy” się w Ogrodzie Saskim, przy Grobie Nieznanego Żołnierza, w miejscu śmierci Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, na Placu Zamkowym, na Rynku Starego Miasta, przy Pałacu Prezydenckim i bramie Uniwersytetu Warszawskiego, a także przy filmowym sklepie Stanisława Wokulskiego nieopodal Pałacu Staszica.

Nasza trasa muzealna prowadziła przez trzy kondygnacje modernistycznego gmachu, którego kubistyczny kształt wydobył surowość i funkcjonalność obiektu. Architekt Thomas Pfeifer, twórca projektu Muzeum, przede wszystkim kierował się zasadą, że człowiek ma prawo do światła. Gmach, o czym przekonaliśmy się, dzięki ogromnym oknom zaciera granice między przestrzenią budynku a miastem, co uruchamia dialog między nimi. Panoramiczny widok na Warszawę może konkurować z obrazem ulicy Miodowej autorstwa Canaletta, klasycystycznego malarza. Warszawa pożegnała nas rozświetloną sylwetką Pałacu Kultury i Nauki.