rozmiar tekstu
Strona główna > Zawody społeczne

Zawody społeczne

Zawody społeczne

Tłumacz                                                                                                                                                         Twoją pasją są języki obce? Poznawanie fachowej terminologii jest dla Ciebie przyjemnością i ciekawym wyzwaniem? Spędzeniu kilku lub nawet kilkunastu godzin nad tłumaczeniem dokumentów to mile spędzony czas? W takim razie, kariera w zawodzie tłumacza będzie świetną decyzją!

Jak zostać tłumaczem?
 Naturalnym wyborem po zdaniu matury jest zatem kierunek filologiczny, który pozwoli nam na dogłębne poznanie języka, kultury i historii regionu oraz literatury. W trakcie studiów I lub II stopnia zdobędziemy przekrojową wiedzę, która pozwoli nam na efektywną pracę w zawodzie tłumacza.

Specjalistyczne umiejętności translatorskie można ponadto rozwijać na studiach podyplomowych, np. z zakresu tłumaczeń biznesowych.

Jednym z wyjątków w branży są tłumacze przysięgli, którzy są zobowiązani do zaliczenia specjalnego egzaminu oraz przedstawienia zaświadczenia o niekaralności.

Jak wygląda codzienna praca tłumacza?
Twoje codzienne obowiązki są ściśle uzależnione od wybranej specjalizacji. Zazwyczaj będziesz jednak odpowiedzialny za przekład dokumentów z języka X na język Y. Codziennością jest także tłumaczenie specjalistyczne, np. treści serwisów internetowych czy dokumentacji technicznych – do czego niezbędna jest oczywiście znajomość branżowego słownictwa.

Praca tłumacza jest raczej spokojna i na pewno nie będziesz w niej zbyt często narzekać na nadmiar stresu. Nie oznacza to jednak, że czeka Cię sielanka i święty spokój! Wystarczy, że projekt X będzie musiał zostać przygotowany na wczoraj lub najlepiej na przedwczoraj. Wtedy zaczyna się robić nerwowo…

Najważniejsza cecha tłumacza? Koncentracja i otwarty umysł.

Specjalizacji tłumaczy jest tyle, ile dziedzin, w których wykorzystywana jest ich praca. Oto kilka przykładów:

  • Tłumacz przysięgły;
  • Tłumacz konferencyjny;
  • Tłumacz kabinowy;
  • Tłumacz sądowy;
  • Tłumacz ekonomiczny;
  • Tłumacz wojskowy;
  • Tłumacz literacki tłumacz symultaniczny;
  • Tłumacz freelancer;
  • Tłumacz konsekutywny.

Zawód: Psychoterapeuta

Psychoterapeuta to zawód niezwykle odpowiedzialny, wymagający szczególnych predyspozycji i wiedzy. Tym bardziej zaskakujący jest fakt, że w Polsce nie reguluje go żadna ustawa, określająca warunki kształcenia i prowadzenia działalności terapeutycznej. Pod względem prawnym zawód ten może wykonywać każdy, bez spełniania jakichkolwiek warunków formalnych. Jeśli jednak na poważnie myślisz o karierze psychoterapeuty, bez studiów i certyfikatów ani rusz.

O co chodzi z tą kozetką? Czyli na czym polega praca psychoterapeuty

Na początek warto ustalić podstawowe różnice między psychoterapeutą a psychologiem i psychiatrą:
Psychiatra to lekarz po studiach medycznych, który ukończył specjalizację z psychiatrii. W swojej pracy zajmuje się diagnostyką i leczeniem osób dotkniętych chorobami psychicznymi, stosując m.in. farmakoterapię.


Psycholog to osoba, która ukończyła studia na kierunku psychologia, która zajmuje się procesami zachodzącymi w ludzkiej psychice oraz relacjami między człowiekiem a jego otoczeniem.


Psychoterapeuta natomiast pomaga osobom z problemami natury psychicznej i psychologicznej, stosując metody psychoterapii. Tych metod jest wiele, np. psychoterapia behawioralna, psychoterapia analityczna, psychoterapia psychodynamiczna, czy psychoterapia humanistyczna.

Osławiona kozetka jest stałym elementem psychoterapii analitycznej lub psychoanalizy. Polega ona na wyjaśnianiu pacjentowi zjawisk, które zachodzą w jego psychice i otoczeniu, odnajdywanie motywów i przyczyn jego zachowań, odczuwanych emocji poprzez rozmowę, analizę i interpretację. Pacjent leży wówczas na kozetce, a terapeuta siedzi obok niego tak, aby pacjent nie widział jego twarzy.

Jak zostać psychoterapeutą? Zawód dla wytrwałych

Ukończenie studiów to tylko początek drogi. Nie ma konkretnego kierunku studiów, który jest niezbędny do wykonywania tego zawodu. Naturalnym wyborem są studia humanistyczne lub społeczne. Najbardziej pożądanym w branży kierunkiem jest psychologia. Jeśli dodatkowo wybierzesz specjalność z psychologii klinicznej, może Ci to znacząco ułatwić dalsze kształcenie.

Kolejnym krokiem jest certyfikowane szkolenie. Kształcenie psychoterapeutów nie jest sformalizowane przez państwo, a pieczę nad nim sprawują stowarzyszenia psychoterapeutyczne. W Polsce istnieje kilkadziesiąt stowarzyszeń, które prowadzą własne szkoły psychoterapii. Szkolenia takie odbywają się w dwóch standardach:
polskich stowarzyszeń psychoterapeutycznych skupionych w Polskiej Radzie Psychoterapii. Szkolenie takie składa się z:
590 godzin kształcenia teoretycznego i umiejętności praktycznych,
100 godzin własnego doświadczenia psychoterapeutycznego w systemie indywidualnym lub grupowym,
150 godzin superwizji,
360 godzin stażu,
2 lata praktyki psychoterapeutycznej pod superwizją.


Europejskiego Towarzystwa Psychoterapii –                                                                                                       jest to szkolenie specjalistyczne, uznawane za najbardziej prestiżowe. Składa się na nie:
nie mniej niż 700 godzin specjalistycznego praktycznego i teoretycznego szkolenia,
własną 2-3 letnią psychoterapię odpowiednią dla kierunku psychoterapii, której się uczysz,
przynajmniej dwuletni okres superwizowanej praktyki psychoterapeutycznej w tym podejściu.

Potrzebujesz czasu i pieniędzy

Każde szkolenie trwa co najmniej 4 lata i kończy się egzaminem certyfikacyjnym w odpowiednim stowarzyszeniu. Niestety wspólną cechą są także wysokie koszty tego rodzaju szkoleń. Średni koszt zaczyna się od 5 tys. zł rocznie, co daje co najmniej 20 tys. zł całkowitego kosztu certyfikowanego szkolenia

Łatwo zauważyć, że ze szkoleniami do zawodu psychoterapeuty wiąże się pewien paradoks. Jesteś absolwentem studiów magisterskich. Naturalną rzeczą jest, że chcesz już zacząć zarabiać, o ile już tego nie robisz. Aby zdobyć certyfikat psychoterapeuty musisz jednak zdobyć praktykę zawodową. Zwykle możliwe jest to tylko w formie praktyki bezpłatnej lub mało płatnego stażu. Jak już jednak wspomnieliśmy, szkolenie jest kosztowne.

Jak zdobyć praktykę i fundusze na szkolenie? Najlepszym rozwiązaniem wydaje się odbywanie praktyki już podczas studiów, zanim zapiszesz się na szkolenie. Dobieraj ją tak starannie, aby spełniała wymagania certyfikatu. Taką praktykę możesz zdobyć w poradniach psychologicznych czy gabinetach psychoterapeutycznych. O finansach na opłacenie szkolenia także warto pomyśleć wcześniej – pracuj podczas wakacji i dorywczo – tak jak wielu studentów.

Jak zdążyłeś zapewne zauważyć, opisane wyżej szkolenia wymagają rozpoczęcia pracy jako psychoterapeuta jeszcze przed uzyskaniem certyfikatu. Może to być trudne: wielu pacjentów zapewne woli udać się do psychoterapeuty już certyfikowanego, z doświadczeniem. Tym bardziej musisz jak najszybciej zacząć myśleć o praktykach, nawet bezpłatnych, zdobywaniu doświadczenia i pozycji w środowisku psychoterapeutów.

Podsumujmy:
Aby zostać psychoterapeutą musisz ukończyć studia magisterskie, najlepiej na kierunku psychologia. Potem ukończyć co najmniej 4-letnie szkolenie, którego koszt to ok. 20 tys. zł. W skład szkolenia oprócz zajęć teoretycznych wchodzi własna psychoterapia, staż i praktyka zawodowa poddana superwizji.

Superwizja i psychoterapia własna

Kształcenie psychoterapeuty nie kończy się na zdobyciu certyfikatu. Jest to zawód, który wymaga nie tylko ciągłego kształcenia, udziału w konferencjach i szkoleniach, ale przede wszystkim stałej pracy nad sobą. Nieodzownym elementem każdego certyfikowanego szkolenia jest własna terapia kandydata. Aby pomagać innym, musisz sam poddać się psychoterapii, uporządkować własne emocje i motywacje, nauczyć się je rozpoznawać, interpretować i rozumieć samego siebie.

Aby uzyskać certyfikat musisz już podczas swojej pracy jako psychoterapeuta korzystać z superwizji. Superwizja to nic innego, jak konsultowanie swojej pracy z innym psychoterapeutą. Jest to praktyka niezbędna przez cały czas pracy z pacjentami, nie tylko do momentu uzyskania certyfikatu.

Zawód: Coach

W Polsce są tysiące coachów, a uczelnie kształcą kolejnych adeptów niezwykle popularnej ostatnio profesji. Nie każdy może jednak zostać „osobistym trenerem”, ale każdemu zapewne przyda się chociaż część jego umiejętności, jeśli nie w życiu zawodowym, to na pewno w życiu prywatnym.

Kim jest coach?

To osoba, która pomaga ludziom w odkrywaniu najlepszej drogi do wyznaczonego celu i odnalezieniu pokładów niewykorzystanego do tej pory potencjału. Coach używa w tym celu szerokiego wachlarza technik szkoleniowych, swojej wiedzy merytorycznej i umiejętności, które zdobywał na studiach i następnie doskonalił w czasie realizacji wielu projektów coaching’owych.

Charakter pracy coacha jest bardzo zróżnicowany – może dotyczyć zarówno aspektów zawodowych, jak i całkowicie prywatnych, a zajęcia mogą być realizowane indywidualnie lub grupowo. Praca coacha oparta jest zawsze na partnerskich relacjach i budowie wzajemnego zaufania – to faktyczny klucz do sukcesu w tej profesji!

Głównym zadaniem coacha jest wspierania swojego klienta na drodze do kariery zawodowej i jej późniejszego rozwoju poprzez stałe poszerzanie kompetencji. Można zatem wysnuć wniosek, że coach to połączenie skutecznego doradcy zawodowego i psychologa społecznego, gdyż proces motywowania odgrywa w tej branży kluczową rolę, bez której efektywna praca byłaby po prostu niemożliwa.

Teraz pytanie do Ciebie: co może stanowić przeszkodę, która uniemożliwia Ci dalszy rozwój zawodowy lub nastręcza Ci problemów natury osobistej? Nie wiesz? Zadaniem coacha jest ustalenie źródła Twoich problemów i praca nad ich całkowitym wyeliminowaniem. Do psychologa i doradcy można zatem dopisać jeszcze terapeutę.

Jak zostać coachem?

Odpowiedź na powyższe pytanie możemy podzielić na dwa aspekty:

  • Formalny: wybór kierunku jest co prawda aspektem drugorzędnym, ale zdecydowanie warto pokusić się o ukończenie kierunku COACHING lub COACHING I DORADZTWO. Oba kierunki gwarantują zdobycie gruntownej wiedzy i niezbędnych umiejętności. Wielu coachów wybiera również studia na kierunkach związanych z psychologią lub specjalistyczne studia podyplomowe, które znajdują się w ofercie polskich uczelni.
  • Nieformalny: odpowiedzialność, nastawienie na osiąganie sukcesu, troska o dobro klienta, wewnętrzna motywacja, chęć rozwiązywania problemów i odnajdywania ich źródła. Jeśli posiadasz takie cechy, to doskonale odnajdziesz się w profesji coacha.


Większość kluczowych umiejętności będziesz musiał doskonalić w realnych warunkach biznesowych, gdyż doświadczenie jest najistotniejszym elementem Twojej rozwijającej się kariery zawodowej. Możesz także korzystać z oferty licznych szkoleń i kursów, które oferują zarówno szkoły wyższe, jak i niezależne organizacje i firmy z branży edukacyjnej.


Zawód: Psycholog

W swojej pracy zawodowej chciałbyś zajmować się prowadzeniem badań naukowych w zakresie ludzkich zachowań? Fascynują Cię zjawiska międzyludzkie i aspekt funkcjonowania człowieka we współczesnym społeczeństwie? Twoja droga zawodowa nieodzownie łączy się zatem z profesją psychologa…

Kim jest psycholog?

Zacznijmy od tego, czym w ogóle jest psychologia? Psychologia jako nauka ma pomóc w zrozumieniu otaczającego nas świata, ze szczególnym naciskiem na zjawiska międzyludzkie i funkcjonowanie człowieka w społeczeństwie. Psycholog wielokrotnie angażuje się w proces doradztwa zawodowego i personalnego, prowadzi zajęcia terapeutyczne, czy szkolenia dla pracowników oświatowych. Alternatywną ścieżką rozwoju zawodowego jest praca naukowa na uczelni wyższej.

Mianem psychologa określamy natomiast osobę, która posiada niezbędne kwalifikacje, potwierdzone wymaganymi dokumentami, do udzielania świadczeń psychologicznych w zakresie: 

  • formułowania diagnozy psychologicznej,
  • udzielaniu pomocy psychologicznej,
  • psychoterapii (wymagane jest wcześniejsze ukończenie specjalistycznych studiów podyplomowych w tym zakresie).

Jak zostać psychologiem?

Aby wykonywać zawód psychologa niezbędne jest spełnienie poniższych wymogów:

  • posiadanie dyplomu ukończenia jednolitych studiów magisterskich na kierunku PSYCHOLOGIA,
  • posiadanie pełnej zdolności do czynności prawnych,
  • biegłe posługiwanie się językiem polskim,
  • odbycie podyplomowego stażu zawodowego pod nadzorem doświadczonego psychologa,
  • uzyskanie prawa do wykonywania zawodu psychologa po pozytywnym zaliczeniu stażu podyplomowego.



Wielu psychologów poszerza zakres swoich kompetencji poprzez udział w rozmaitych studiach podyplomowych w zakresie, np. mediacji i negocjacji, doradztwa personalnego lub komunikacji biznesowej. Sporym zainteresowaniem ze strony kandydatów cieszą się ponadto programy specjalistyczne w zakresie psychoterapii.


Psychologowie znajdują zatrudnienie w instytucjach oświatowych (szkołach podstawowych,  i ponadgimnazjalnych), biurach specjalizujących się w doradztwie personalnym i zawodowym oraz w jednostkach policji. Po zdobyciu niezbędnych uprawnień, mogą ponadto starać się o posadę w działach HR, gdzie są chętnie zatrudniani ze względu na posiadane kompetencje miękkie. Wielu psychologów decyduje się także na pozostanie na uczelni, gdzie poświęcają się pracy dydaktycznej i naukowej.

Zawód: Pedagog

Większość społeczeństwa utożsamia pedagoga wyłącznie z pracą za niewielkie pieniądze w szkołach podstawowych i ponadgimazjalnych. Ci specjaliści znajdują jednak zatrudnienie także w poradniach psychologiczno-pedagogicznych, gdzie ich podstawowym zadaniem jest organizowanie profesjonalnej pomocy i opieki dla dzieci i młodzieży i zapewnienie im prawidłowego rozwoju.


Czym zajmuje się pedagog?

Na pewno każdy z Was miał kiedyś przyjemność (lub nieprzyjemność) trafić do szkolnego pedagoga, prawda? Wiecie zatem doskonale, że ich praca polega na wspomaganiu nauczycieli w ich pracy dydaktyczno-wychowawczej, a szczególnie w tym drugim aspekcie. Pedagog ma bowiem zdiagnozować i rozwiązywać zaistniałe u uczniów problemy o charakterze osobistym, rodzinnym oraz szkolnym. Podstawą pracy w tym zawodzie jest zatem doskonały kontakt ze współczesną młodzieżą, umiejętność prowadzenia obserwacji zachowań ludzkich i diagnozowania źródła zaistniałych problemów. Pedagog musi być ponadto gotowy do podejmowania współpracy z policją przy wyjaśnianiu przestępstw popełnianych przez swoich podopiecznych.

Do pozostałych obowiązków pedagoga można zaliczyć:

  • prowadzenie konsultacji pedagogiczno-psychologicznych,
  • organizowanie zajęć dla dzieci niepełnosprawnych i hospitalizowanych,
  • udzielanie profesjonalnych porad w zakresie wyboru dalszej ścieżki kształcenia,
  • zapewnienie pomocy dzieciom w trudnej sytuacji życiowo-materialnej.

Jak zostać pedagogiem?

Jeśli wspomniany przed momentem zakres obowiązków przypadł Ci do gustu, to masz dwie opcje, by móc wykonywać ten zawód: ukończenie studiów magisterskich na kierunku „Pedagogika” lub ukończenie dowolnych studiów magisterskich oraz podyplomowych studiów pedagogicznych. Pierwsza opcja jest oczywiście znacznie szybsza, ale ostateczny wybór należy oczywiście do Ciebie.

Studia pedagogiczne są niezwykle zaskakujące i ciekawe. Źródłem wiedzy o edukacji jest bowiem nie jedna, ale wiele dziedzin naukowych. Jest to pierwsze i najpoważniejsze zaskoczenie kandydatów na pedagogikę. Studia te mają charakter typowo praktyczny – niezbędna jest zatem realizacja praktyk zawodowych na terenie placówek edukacyjnych. Tym samym, praktyki szkolne stają się jednym z ważniejszych testów przydatności kandydatów do zawodu.

Dobry pedagog powinien także dbać o ciągłe podnoszenie posiadanych kwalifikacji. Szczególnie popularną ścieżką rozwoju jest w ostatnich latach poradnictwo zawodowe i edukacyjne. Aby wyspecjalizować się w tej dziedzinie konieczne będzie ukończenie wymaganych studiów podyplomowych lub specjalistycznych kursów lub szkoleń.

Gdzie pracuje i ile zarabia pedagog?

Większość pedagogów znajduje zatrudnienie w placówkach edukacyjnych (szkołach podstawowych, ponadgimnazjalnych i zawodowych) oraz w poradniach pedagogiczno-psychologicznych. W przypadku pedagogów wyspecjalizowanych w doradztwie zawodowym istnieje również możliwość prowadzenia własnej działalności gospodarczej w tym zakresie.

Zawód: Przewodnik turystyczny

Przewodników turystycznych wszyscy znają, ale problem w tym, że jednak nie wszyscy ich kochają, gdyż wiele osób nieodzownie łączy ich profesję z nudnym monologiem wygłaszanym w trakcie wycieczek szkolnych dawno, dawno temu. Te czasy jednak już minęły, a praca przewodników turystycznych zmieniła diametralnie swoje oblicze. Czym się zajmują, co muszą umieć i ile na tym zarabiają? Sprawdziliśmy…


Kim jest i czym zajmuje się przewodnik turystyczny?

W zawodzie przewodnika turystycznego można wyodrębnić następujące specjalności:

  • przewodnik miejski, który oprowadza turystów po danym mieście i jego trasach turystycznych,
  • przewodnik terenowy, który oprowadza turystów po danym regionie lub województwie – z uwzględnieniem najważniejszych miast,
  • przewodnik górski oprowadzający turystów po turystycznych szlakach górskich,
  • przewodnik muzealny, który oprowadza turystów po obiektach muzealnych.


Każdy znajdzie zatem w tym zawodzie specjalizację dostosowaną do indywidualnych predyspozycji. Niestety, niezależnie od dokonanego wyboru należy bezwzględnie wykazywać się się bardzo gruntowną wiedzą na temat atrakcji, po których oprowadza się grupy turystów. Odpowiednia kondycja fizyczna, poczucie humoru i łatwość w nawiązywaniu kontaktów interpersonalnych jest w tym zawodzie bardzo wysoko ceniona.

Podstawowym zadaniem przewodnika turystycznego (niezależnie od specjalizacji) jest oczywiście szczegółowe zaplanowanie trasy w taki sposób, by obejmowała jak największą liczbę atrakcji. W tym momencie pojawia się jednak pewien problem, gdyż program zwiedzania musi być ściśle dostosowany do wymogów i oczekiwań grupy turystów – inne potrzeby mają bowiem osoby starsze, inne grupy szkolne i inne wycieczki firmowe. Zadaniem przewodnika turystycznego jest sprostanie właśnie tym potrzebom i oczekiwaniom.

Warto również dodać, że w czasie trwania wycieczki do zadań przewodnika zalicza się również dbanie o bezpieczeństwo wszystkich uczestników. Kurs pierwszej pomocy, odporność na stres i szybkie podejmowanie trudnych decyzji na pewno się przydadzą w tej pracy.

Jak zostać przewodnikiem turystycznym?

Jeśli chcesz zostać przewodnikiem terenowym lub miejskim, musisz mieć ukończone 18 lat oraz posiadać minimum średnie wykształcenie. Większość przewodników posiada jednak ukończone studia I lub II stopnia na kierunkach związanych z HISTORIĄFILOZOFIĄ lub FILOLOGIĄ. Wiedza zdobyta na studiach niejednokrotnie pomaga im w codziennej pracy.

Przewodnicy na wycieczkach zagranicznych muszą ponadto wykazać się znajomością języka obcego na poziomie minimum B2 – dominuje język angielski lub hiszpański, ale wszystko zależy od miejsca, do którego wybierasz się z wycieczką.

Najwięcej przygotowań będą musieli poczynić przyszli przewodnicy górscy, którzy prócz szkolenia praktycznego i teoretycznego z zakresu konkretnego obszaru górskiego, muszą ponadto zaliczyć specjalistyczny egzamin.

Zawód: Dyplomata

Być oficjalnym przedstawicielem państwa w kontaktach międzynarodowych lub pracować w korpusie dyplomatycznym, będąc filarem i wsparciem dla polityków z pierwszych stron gazet – czyż to nie piękna wizja? Dużo podróżowania, kontaktów z różnymi ludźmi i świetne zarobki. Tak właśnie wygląda życie dyplomatów.

Kim jest dyplomata?

Do szeroko rozumianych zadań dyplomatów każdego szczebla należą: ochrona interesów swojego państwa i jego obywateli, zbieranie i przekazywanie informacji o zewnętrznej i wewnętrznej polityce państwa goszczącego dla państwa wysyłającego (tzw. biały wywiad), negocjowanie z władzami państwa przyjmującego w sprawach bieżących polityk, a także promowanie współpracy i przyjaznych stosunków między dwoma stronami. Dyplomata jest wizytówką państwa! Czasami oprócz funkcji dyplomatycznych, pracownicy korpusu dyplomatycznego pełnią również funkcje konsularne, lecz wszystko zależy od stanowiska, na którym są zatrudnieni. Więcej precyzyjnych informacji na ten temat znajduje się w Ustawie o służbie zagranicznej z dnia 27 lipca 2001 roku (Dz. U. 2001 nr 128 poz. 1403) oraz w ogólniejszych dokumentach międzynarodowych np. Konwencji Wiedeńskiej. Jeżeli na poważnie interesuje nas zostanie dyplomatą, warto przyjrzeć się również ogólnodostępnemu protokołowi dyplomatycznemu, swoistej Biblii dla pracowników Ambasad i Konsulatów.

Mimo że praca dyplomaty wymaga dużego zaangażowania (bankiety, uroczystości, dyżury w dni wolne i święta, spotkania nieoficjalne), co często odbija się na życiu prywatnym, na wyższych stanowiskach dobrze widziane jest posiadanie współmałżonka, który zajmuje się m.in. organizacją spotkań, przyjęć i wydarzeń kulturalnych dla grup polonijnych z danego ośrodka. Taka działalność jest wymagana, a określa się ją mianem umacniania prestiżu państwa. Dyplomaci na wysokich stanowiskach muszą się również liczyć z bogatym życiem publicznym – często udzielają wywiadów lub są proszeni o naukowe odczyty.

Jak zostać dyplomatą?

Wymagane jest wykształcenie wyższe, przynajmniej w stopniu magistra.  Na konkursie sprawdzana jest podstawowa wiedza z prawa międzynarodowego, historii i kultury własnego kraju, sytuacji politycznej na świecie, a także kierunków polityki kraju ojczystego. Tam również weryfikowana jest znajomość dwóch języków obcych (konieczne są wszelkie certyfikaty poziomu C1 i wyższe, jak również zaświadczenia o odbytych kursach zagranicznych) i predyspozycja psychofizyczna do pełnienia funkcji dyplomatycznych. Po przejściu wstępnego sita selekcji Ministerstwa Spraw Zagranicznych następuje czas na odbycie rocznej aplikacji dyplomatyczno-konsularnej organizowanej przez ten sam podmiot. Aplikacja polega na zatrudnieniu w Ministerstwie i odbyciu szeregu kursów w Akademii Dyplomatycznej przy Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych. Po otrzymaniu certyfikatu można przystąpić do egzaminu dyplomatyczno-konsularnego. Jego zaliczenie jest równoznaczne z otrzymaniem najniższego tytułu dyplomatycznego – attaché.

Zawód: Terapeuta zajęciowy

Terapeuta zajęciowy zajmuje się na co dzień prowadzeniem zajęć i ćwiczeń z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie lub takimi, które wymagają rehabilitacji. Aby zostać terapeutą zajęciowym i pracować z dziećmi oraz z dorosłymi należy zdobyć odpowiednie kwalifikacje. Jak zostać terapeutą zajęciowym?


Jak zostać terapeutą zajęciowym?

Zawód terapeuty zajęciowego należy do zawodów regulowanych. Oznacza to, że osoba, która chciałaby prowadzić terapie zajęciowe musi spełnić kilka warunków określonych w rozporządzaniu Ministra Zdrowia. Aby zostać terapeutą zajęciowym należy ukończyć studia na takim kierunku lub o specjalności terapia zajęciowa. Program nauczania powinien obejmować 3000 godzin kształcenia. W tym muszą pojawić się treści podstawowe i kierunkowe, które obejmują wiedze z zakresu technik terapeutycznych. W praktyce należy ukończyć przynajmniej studia licencjackie. Obecnie terapie zajęciową pojawia się jako specjalność na kierunku pedagogika lub pedagogika specjalna na wielu uczelniach w całej Polsce.


Gdzie pracuje terapeuta zajęciowy?

Terapeuta zajęciami może rozpocząć pracę po studiach w takich miejscach jak:

  • placówki wsparcia społecznego,
  • specjalistyczne ośrodki dla dzieci i dorosłych z niepełnosprawnością intelektualną,
  • placówkach opieki nad osobami starszymi lub problemami psychicznymi,
  • domach opieki
  • centrach rehabilitacyjnych.

Oprócz umiejętności wyuczonych na studiach, terapeuta zajęciowy powinien wykazać się określonymi cechami charakteru. Idealny kandydat do wykonania tego zawodu to osoba, która jest otwarta i ciepła kontaktach z innymi oraz jest empatyczna. Przyda się również spora dawka spokoju w codziennej pracy.

Współpracujemy z: